Het is nog maar een week geleden dat ik als een doorgesnoven junkie door Edinburgh liep te zoeken naar een bank die een rekening voor mij wilde openen. Dat lijkt ondertussen alweer veel langer geleden. Ik heb sinds gisteren mijn bankpas binnen en begin hier al aardig te settelen. In het begin vond ik het heel vreemd dat de pub twee deuren verderop al om zes uur ’s ochtends openging, maar daar ben ik nu wel aan gewend. Zelfs aan het feit dat er al figuren om zeven uur aan de drank zitten. Die hebben schijnbaar heel veel dorst. Waarschijnlijk zit ik daar zelf ook over een maand in de vroege ochtend. Ik ben ondertussen al bijna helemaal ingericht. Ik heb wat spulletjes gehaald bij de pandjesbaas om de hoek, zodat ik nu een bureau heb om aan te werken, een lamp in mijn slaapkamer en een magnetron. En sinds vandaag is er eindelijk internet en hoef ik niet meer als een freeloader rondom de MacDonalds te hangen.

Ik ben natuurlijk al heel vaak in Schotland geweest, dus het is niet zo dat ik hier als een tabula rasa aan ben gekomen. Maar het is niet zo vaak voorgekomen dat ik hier doordeweeks was. Meestal alleen in het weekend, want dan wordt er gevoetbald. Daardoor zijn mij toch een aantal dingen opgevallen. Zoals ik eerder al schreef vind ik het opvallend dat de boozer hier op de hoek iedere dag van de week al om zes uur ’s ochtends is geopend en dat er dan al mensen zitten. Sowieso vallen de dronkaards in het straatbeeld mij hier wel op. Als een dronken lor over straat lopen is hier toch een stuk normaler dan in Nederland. Iets anders dat mij verbaast, is dat je hier een gaskaart hebt. Dat is een soort pinpas die je in een apart moet stoppen en dan heb je gas. Die kun je op laten laden bij het postkantoor.

Toen ik afgelopen dinsdag van Armadale weer naar mijn huis aan het rijden was, was ik even volkomen gelukkig. Ik had een geweldig stadion gezien en in plaats van acht uur rijden, was ik nu binnen een halfuur thuis. Het gevoel om nu écht in Schotland te wonen, al zo lang een droom van mij, drong toen pas echt door. Sowieso is het geweldig om hier te zijn. Ik woon letterlijk op een steenworp afstand van Tynecastle en iedere dag loop ik even langs het stadion. Zelf de typisch geur van de whiskystokerij naast het stadion begint als “thuis” te voelen. Ik heb het stadion in deze week nu al zeker twintig keer gezien, maar het blijft iedere keer een genot. Zo dicht bij een van mijn favoriete stadions wonen is bijna te mooi om waar te zijn. Morgen krijg ik er een rondleiding en dan ga ik eindelijk de honderd jaar oude hoofdtribune betreden. Daar kijk ik heel erg naar uit. Een vervroegd verjaardagscadeautje.

Of ik al iets mis? Nog niet echt. Goed, ik zou sommige mensen wel willen zien en de twee katten die in Nederland zijn achtergebleven zou ik wel weer willen aaien. Ik denk dat als Willem II speelt, ik ook even moet slikken, maar voor de rest mis ik het leven in Nederland nog niet echt. Ik ben zo blij van die saaie vergaderingen af te zijn. Die trok ik op het laatste echt niet meer. Voor jezelf werken, vergt wel meer discipline. Maar op het moment heb ik daar nog geen last van. Ik schrijf graag en ga volgende week mijn eerste interviews voor het project houden. Ook speelt er nog iets op de achtergrond waar ik binnenkort wat meer over kan vertellen. Dus jullie hoeven je nog geen zorgen te maken dat ik bij het Leger des Heils ben ingetrokken, dat aan de overkant van de straat zit.