Precies een week geleden was de Edinburgh derby. Het was geen beste wedstrijd, maar Hearts slaagde er wederom in om niet te verliezen, ook al waren de Hibees een stuk sterker. Buiten mijzelf waren er meer Nederlanders aanwezig, al zaten die in de thuisvakken. Een van heen, Maarten de Leeuw, stuurde mij een verslagje op van zijn beleving van de wedstrijd. Ik mocht het integraal overnemen en op mijn site plaatsen. Dus hier ‘the view from the Hibees’

“De derby was genieten. Stadiontechnisch heb ik mooier gezien. Beetje copy-paste allemaal. De tribunes op zich zijn wel oké. Steil, dicht op het veld en een goede kap. We zaten op de East stand die vond ik in ieder geval het mooist. Ook qua sfeer was dat zeker de beste tribune. We zaten dichtbij het veld en vlakbij het uitvak, heerlijk tussen de echte fans van beide clubs dus. Zo stonden we naast een vader met zijn zoontje van een jaar of vier. De woordenschat van het ventje was niet verder ontwikkeld dan ‘Hearts get HIV’. Iets wat we dan ook 90 minuten lang aanhoorden. Een andere mooie randzaak was toen Paterson, die vorig seizoen twee keer scoorde in de 2-1 overwinning van Hearts tegen Hibs, besloot een het veld op gewaaide Hibernian-ballon over de zijlijn te trappen. Dat doe je natuurlijk niet. Het kwam hem op een luid fluitconcert en veel wankergebaren te staan.

Het voetbal de eerste twintig minuten deed – zoals je zelf ook gezien hebt – je ogen bloeden. Daarna werd Hibernian beter. Scott Allan viel daarbij het meeste op. Leuk spelertje. De goal was verdiend en de ontlading was schitterend. Bij het juichen vielen er wat ponden uit mijn zak en als rasechte Hollander heb ik ze natuurlijk weer opgeraapt. Uiteindelijk had ik zelfs meer ponden dan waarmee ik het stadion binnenkwam, dus was het tijd voor pizza, want de de Britse stadionburgers durfden we na jouw verhalen niet meer aan. Begin tweede helft was Hibs nog beter. Tot de rode kaart van Paterson. Wat een domme vent is dat. Eerst een beetje tegen een vlag lopen trappen en daarna zo’n tackle. Daarna werd Hearts beter. Dat zie je wel vaker, dat ploegen met 10 man beter gaan spelen. Elk voordeel heb zijn nadeel, zoiets.

Na een paar angstaanjagende potjes pinball voor de goal van Hibs leek de thuisclub het vol te houden. ‘Invincibles, we’re ‘avin a laugh’ werd al achter ons geschreeuwd. Vlak voor het einde besloot Özturk ineens gek te doen en de bal vanaf een metertje of 40 in te schieten. Had de keeper op de lijn gestaan had ie een kans gehad, maar een fout kan je het niet noemen. De ontlading die daarop volgende was simpelweg prachtig. Een orkaan van geluid. Ik heb denk maar één keer harder gejuich gehoord. Dat was bij de 2-2 van Pellè tijdens de Klassieker in De Kuip. De manier waarop het gevierd werd was onovertroffen. Supporters vielen over elkaar heen, stonden met de armen wijd of sprongen over de boarding – wat ze moesten bekopen met een onvervalste rugbytackle van de security. Mijn maat Bart baalde, want die is voor Hibernian. Mij is het om het even. Een glimlach na de goal kon ik dus met moeite onderdrukken. Wat dat wel deed was het feit dat ik vijf euro op een overwinning van Hibs had staan. Jammer dan, dit was ook mooi. Na de goal was het ‘Hearts get HIV’-jongetje in tranen uitgebarsten en ook zijn vader had het moeilijk. Omdat ik toch geen voorkeur had voor een van de clubs had ik onder mijn groene jas een rode trui aangetrokken. De terugweg heb ik de hele tijd met jas open gelopen om Bart te provoceren. De zuurpruim kon er niet om lachen.”