Weer tijd voor een nieuwe Scottish Cuisine. Ik wissel eten en drinken af. Ditmaal weer tijd voor iets vloeibaars: Buckfast. Dat is een tonic wijn. Eigenlijk is Buckfast helemaal niet Schots, maar komt uit het gelijknamige Zuid-Engelse plaatsje en wordt daar al sinds 1890 gebrouwen door monniken. Net als Coca Cola was het eerst een medicijn. Buckfast had de slogan “Three small glasses a day, for good health and lively blood.” In Engeland is het niet populair, maar in Schotland daarentegen zie je vaak lege flessen ‘Buckie’ liggen. Buckfast is hier razendpopulair, zeker in het westelijk deel van het land (daar heb je de “Buckie Triangle” – bestaande uit Airdrie, Coatbridge en Cumbernauld – waar Buckfast wordt gedronken als water). De wijn heeft alleen een heel slechte reputatie: “Buckfast is synonymous with ned culture. Its perception as being involved with street drinking, public intoxication and anti-social behaviour has caused controversy in Scotland.” Ik zie het ook vaak als ik Junior Leaguevoetbal (amateurvoetbal dat vooral in mijnwerkersplaatsjes wordt gespeeld) vinck. Daar staan Neds (de Schotse term voor Chavs oftewel Tokkiejeugd) flessen weg te tanken langs de zijlijn want Neds vinden Buckfast heerlijk. Het is, doordat het zoet is, heel makkelijk weg te krijgen en er zit flink wat cafeïne in (meer dan in Red Bull bijvoorbeeld). Ik dronk er ooit een flesje van en toen was ik knetterdronken. Gevaarlijk spul. Rondom Glasgow vonden in de periode 2008-2012 2.893 incidenten per jaar plaats waarbij het woord ‘Buckfast’ in het proces verbaal stond. Dat is zo’n acht keer per dag. Van alle alcoholgerelateerde incidenten die gemeld worden bij de Schotse politie is er in 43% van de gevallen Buckfast gedronken. De drank heeft bij Neds de bijnaam “Wreck the Hoose Juice” (Sloop het huis-sap). In de politiek gaan dan ook stemmen op om het onaantrekkelijker te maken om Buckfast te kopen. Misschien zelfs te verbieden, want Buckfast is “a badge of pride amongst those who are involved in antisocial behaviour.” De drank duikt ook regelmatig op in de media. Mijn favoriete verhaal is dat van een verpleegster uit Carluke die een Buckfast-tattoo liet zetten op haar been, omdat ze meer dan de drank hield dan van haar vriend. Die vriend had een rouwmoment, maar heeft zich er nu bij neergelegd.