Nu ik hier alweer drie dagen ben en ik mijn eerste wedstrijd heb gevinckt, is het tijd om te reflecteren. Nog niet op het leven, want dat ga ik pas doen in februari als het hier net iets boven het vriespunt is en de natte sneeuw Edinburgh dagenlang in een grijze sluier hult, terwijl in Tilburg iedereen carnaval viert. Gelukkig is dat moment nog ver weg. Het is hier momenteel vooral erg zonnig en ik heb nog steeds een vakantiegevoel. Ik begin hier al aardig te settelen en als ik volgende week mijn bankpas en internetaansluiting krijg, ben ik helemaal tevreden. Vandaar nog geen reflectie op het leven, maar op de roadtrip die ik heb gemaakt. Zelden heb ik meer stress gehad als die twee dagen en dat kwam door Tommy en Emma, mijn twee katten.

Eigenlijk heb ik mij over heel de verhuizing vooraf weinig druk gemaakt. Ik ken Engeland en Schotland vrij goed, dus de rit van Dover naar Edinburgh zou geen probleem vormen. Doordat ik voor zes uur ’s avonds in Edinburgh moest zijn in verband met de sleutel, besloot ik de rit in twee etappes te doen. In principe kon het in één dag, maar dan zou ik echt op de tijd moeten rijden en dat is altijd klote. Met name doordat Engelsen absoluut niet kunnen rijden. Het stikt op de snelwegen van de middle lane wankers (figuren die op een driebaansweg in het midden blijven rijden ook al rijdt er voor de rest helemaal niemand) en altijd is er wel een ongeluk ergens. Als de routeplanner zegt dat een rit zes uur duurt, moet je er altijd twee uur bij optellen.

Vaarwel lelijk Duinkerke

Ik besloot daarom in Noord-Engeland een hotel te boeken voor de nacht van woensdag op donderdag. Doordat ik de katten bij mij had was een sleazy motel, waar normaal tweedehandsautohandelaren snelle seks hebben met hun secretaresses of dikke negerinnen, de beste oplossing. Daar zouden ze niet zo moeilijk doen. Wat kattenharen meer of minder maakt in dat soort oorden niet zoveel uit. Het zijn van die kamers waar je niet met een blauwe lamp in het donker moet gaan rondkijken. Ongeveer 80% van die vloerbedekking daar bestaat uit sperma, bloed en poep. Heel naar, maar je moet wat over hebben voor het welzijn van je katten. Het was ook dankzij diezelfde beesten dat ik dinsdagavond niet goed kon slapen. Ik wist dat om kwart voor zes de wekker ging, dus ik stond al onder druk om snel te gaan slapen. Tel daarbij op dat het ontzettend warm was en je weet dat het niet gaat lukken. Ik had continu horrorvisoenen in mijn hoofd dat er wat met Tommy of Emma ging gebeuren tijdens de reis.

Welkom krijtrotsen van Dover

Na een paar uurtjes slaap ging de wekker alweer. Bij de dierenarts had ik pilletjes gekregen waar ze rustig van zouden worden. Gelukkig werken die dingen nooit. Ik zat amper op de Ringbaan of Tommy begon te miauwen. Dat stopte niet tot Duinkerke. Op een bepaald moment begaven zijn stembanden het, met als gevolg dat er voortaan een in-en-in misselijke kraak uitkwam. Emma beviel het reizen wel. Doordat het zo heet was, had ik beide ramen opengezet om de katten te koelen. Emma zat lekker naar buiten te kijken en vond de wind door haar pels wel erg aangenaam. Ik maakte me wel zorgen dat ze niets dronken.

De boot heette Delft

Gelukkig was daar haar lelijke Duinkerke. De Britten hebben geen hondsdolheid, dus zijn de richtlijnen voor het invoeren van huisdieren vrij streng. De quarantaine is afgeschaft, maar ze moeten wel een chip, diverse inentingen en een paspoort hebben. Het ironische is dat Tommy en Emma wel een paspoort hebben en ik alleen een ID-kaart. Ik moest de katten scannen en verrekt, het werkte. Ik kreeg een heel grote gele sticker op mijn voorruit waarop stond dat ik dieren vervoerde. Ik ga hier geen Godwin maken, maar de vergelijking mag eigenlijk wel getrokken worden.

Even achteruit inparkeren

Doordat ik heel vroeg was, op het vasteland kunnen we wél rijden dus geen file gezien, zat ik ineens op de boot van 10:00 uur in plaats van de geboekte van 12:00 uur. Dat was wel heel lekker van DFDS (ik heb deze reis van DFDS aangeboden gekregen, vandaar even wat sluikreclame). De katten moest ik in de auto achterlaten, dus ik zette mijn raam open en ging naar boven. In eerste instantie zou ik met de tunnel gaan. Die is veel sneller, maar knetterduur. Achteraf gezien is het pakken van de boot een gouden greep geweest. Ik had even twee uur lang geen gemiauw om mij heen en op de boot heb je echt een vakantiegevoel in tegenstelling tot de tunnel. Langzaam liet ik het vasteland achter me en zag ik in de verte de krijtrotsen van Dover opdoemen. Het zou een mooie metafoor kunnen zijn, ware het niet dat het echt zo was.

In het hotel gingen de katten helemaal los op de waterkraan

Het was een zonnige dag, dus ik kon lekker vegeteren op het dek met de competitiespecial van België in mijn hand. Zo zag ik dat Moeskroen zowat Lille II is, dat KV Mechelen veel Balkanspelers heeft aangetrokken en veel clubs nog “witte merels” zoeken. Het was fijne ontspanning, hoewel de katten steeds in mijn achterhoofd zaten. Zeker het laatste kwartier maakte ik mij zorgen of ze nog in leven waren. Gelukkig waren ze dat en konden we koers zetten richting Washington, in het noordoosten van Engeland. Volgens de routeplanner een ritje van zes uur, maar daar moest ik dus twee uur bijtellen. Mijn plan was om iedere twee uur te stoppen om de katten even te verzorgen.

In het Edinburgh gingen de katten helemaal los op de waterkraan

Het was weer pure ergernis op de snelweg. De middle lane wankers lijken echt met het jaar irritanter te worden. De linkse baan (in de UK die voor de langzaamste voertuigen) was bijna altijd leeg, op wat vrachtwagens na. De middle lane wankers reden amper 90 km/ph, waardoor we op de jakkerbaan net boven de 100 km/ph uitkwamen. Tel daarbij op dat Tommy maar bleef miauwen en ik was mij flink aan het ergeren. Gelukkig kwam er een Duitser met een echte nazikop aan in een Audi en intimideerde hij die hele rechterbaan leeg met zijn knipperlicht en zijn gedruk. Ik kon een stukje achter hem aan rijden, waardoor het eindelijk opschoot.

De Irn-Bru paste wat minder in het straatje van Tommy

Ondertussen begon ik me zorgen te maken over Tommy. Hij dronk maar niets en zag er beroerd uit. Ik besloot te profiteren van zijn fetisj en dat is het likken van mijn vinger. Ik doopte mijn vinger in het water en die likte hij af. Zo kreeg hij toch nog wat vocht binnen. Emma dronk ook niets, maar die genoot van de wind. Bij iedere stop haalde ik de katten er even uit om hun dekentje te vervangen en ze te aaien. Waar Tommy’s hartslag heel hoog was en zijn oren plat, was Emma vrij ontspannen. Tommy verloor heel veel haar. Iedere keer als ik hem weer terug in zijn kooitje zette, zat ik helemaal vol. Ik leek wel een excentrieke relnicht met een broek van kattenbont op het laatst.

Dozen blijven wel iets leuk om een of andere reden

Waar ik voor vreesde, gebeurde ook. In totaal waren er tot Washington maar liefst vier ongelukken. Zelfs voor Engelse begrippen is dat een erg hoog aantal. De twee uur vertraging werden er uiteindelijk drie en rond negen uur kwam ik aan bij het motel. Bij de receptie interesseerde het ze niets dat ik de katten meenam. De poezen waren op hun beurt erg opgelucht dat ze op de kattenbak konden, want die hele rit hadden ze niet hun behoeft gedaan. Gelukkig maar, want anders had ik in een misselijke lucht gezeten. Ik zag in het motel de openingsceremonie van de Commonwealth Games in Glasgow en hoopte te slapen. Dat was buiten Tommy gerekend die de hele nacht een gek geluid maakte, dat leek op spinnen en miauwen tegelijk.

Goed toeven in Edinburgh 1

In totaal heb ik die nacht ongeveer twee uurtjes geslapen, eigenlijk veel te weinig als je al moe bent. Het was nog tweeëneenhalf uur rijden naar Edinburgh. Daar heb je hele stukken eenbaansweg en gezien mijn vermoeidheid leek me dat wat gevaarlijk. Ik had ook nog eens knallende hoofdpijn. Honger had ik niet en op een cocktail van paracetamol, ibuprofen en espresso (niet te zuipen, maar ik moest wakker blijven) ging ik naar Edinburgh. Het werkte erg goed. De hoofdpijn verdween, ondanks de cafeïne en ik was vrij fit.

Goed toeven in Edinburgh 2

In het begin waren beide katten erg rustig, maar na een klein uurtje begon Tommy weer met miauwen. Tot overmaat van ramp begon ook Emma ineens. Hobbykostend. Gelukkig zorgde de katten ook nog voor entertainment. Vlak voor Edinburgh zat ik op een tweebaansweg achter een right lane wanker. Die haalde de andere auto’s in met amper 110 km/ph. Ineens zag hij een flitskast en stampte hij keihard op zijn rem. Ik moest dus ook plotseling remmen. Beide kattenmandjes vlogen naar voren. Die van Emma viel zelfs om. Ik keek meteen of er niets aan de hand was, maar ze had alleen het waterbakje over zich heen gekregen. De kooi van Tommy was alleen wat verschoven, maar juist hij zorgde voor drama. Toen ik in zijn kooitje keek, lag hij op zijn rug met zijn benen omhoog. Net als Ik-weet-niet uit de Meneer Kaktus-show. Ik riep Tommy’s naam en ineens stond hij weer rechtop. Tommy had een schwalbe gemaakt waar zelfs Robben nog wat van kan leren.

Goed toeven in Edinburgh 3

Mijn sleutel moest ik ophalen in het centrum van Edinburgh, want daar zat het kantoor van het verhuurbedrijf. Nondeju, dat was vervelend rijden daar. Uiteraard was het onmogelijk om daar te parkeren. Je moest of een vergunning hebben of een speciale parkeerkaart. Ik had beide niet en veel straten waren afgesloten vanwege het Edinburgh Festival dat in augustus start. Ik moest ergens aan de rand van het centrum parkeren. Het vervelende was dat ik de katten in de auto moest laten zitten en het weer erg zonnig was. Ik zocht daarom de meest betonnerige parkeergarage uit, want daar is het meestal erg koel. Ik liet het raam een stukje openstaan en ging mijn sleutel halen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want die kreeg ik pas mee als ik een Britse bankrekening had. Had ik een .44 Desert Eagle bij mij gehad, dan had ik een massamoord begaan in dat kantoor. Maar die had ik niet, dus op zoek naar een bank.

De katten zien iets in mijn tuin

Gelukkig zat de HBSC om de hoek. Daar zat een ongemak wijf die erg moeilijk deed. Ik kon pas een rekening openen als ik een energierekening had van mijn adres in Edinburgh. Die had ik dus niet, omdat ik de sleutel nog niet eens had. Na ongeveer een halfuur kwamen we tot de conclusie dat ik geen rekening kon openen. Moge HBSC keihard failliet gaan. Op naar de Clydesdale Bank die iets verderop zat. Daar lukte het ook niet, aangezien ik afschriften moest hebben van mijn Nederlandse ING-rekening. Ik vertelde dat ik een onlinerekening had en dus geen afschriften. Ik liet hem mijn rekening zien op mijn telefoon, maar hij moest per se een afschrift hebben op officieel briefpapier. Ik kon dus ook niet snel even een uitdraai maken, want dat telde niet.

Eekhoorns!

Op naar bank drie: de Royal Bank of Scotland. Een superfoute bank en dat bleek ook wel. Daar kon ik alleen een rekening openen als ik een officieel document had (ID-kaart of rijbewijs) met mijn Nederlandse adres erop. Die staan er bij ons niet op, dus ook hier kon ik geen rekening openen. Ik dacht even dat ik ging flippen, want ik begon me zorgen te maken om de katten in de auto. Ik was al bijna anderhalf uur onderweg sinds ik ze had achtergelaten. Poging vier was bij Santander, een Spaanse schwalbebank. Ik hoefde geen energierekening te laten zien, geen ING-afschriften en geen document met mijn Nederlandse adres erop. Wat ze wel wilden hebben, was een werkgeverscontract. Mijn verhaal dat ik nu freelance werkte, vonden ze maar vaag. Ook poging vier leverde geen rekening op.

Zoveel Irn-
Bru overal. Dit moet de hemel zijn

Ondertussen begon ik te vrezen dat het niet ging lukken. Het voordeel van Edinburgh is dat er ontzettend veel banken zijn. Poging vijf was bij de Bank of Scotland. Daar kon ik wel een rekening openen, maar pas vanaf de week erop. Nu hadden ze het te druk. Poging zes was bij TSB. Ook daar was schijnbaar niemand die mij deze dag kon helpen. In een uiterste poging trok ik de kattenkaart. Ik vertelde dat ik echt een rekening moest openen, want ik moest mijn sleutel hebben zodat ik de katten vrij kon laten. De vrouw die mij hielp had zelf ook twee poezen en dat hielp. Meteen werd ik doorgestuurd naar een mannetje met een tulband en tien minuten laten had ik een Britse rekening geopend. Leve de TSB, sowieso de beste bank van Schotland. Ik wilde het liefst de tulband kussen.

Vegeteerde katten die mij minstens drie jaar van mijn leven hebben gekost

Ik ging meteen de sleutel ophalen. Tommy en Emma zaten nog rustig in de auto en tien minuten later stond ik in mijn nieuwe huisje. De katten waren eindelijk vrij en gingen meteen op onderzoek uit. De rest van de dag was het vooral sjouwen (met de verhuisdozen, aanvragen van internet, kopen van boodschappen, een Brits mobiel nummer regelen), maar gek genoeg werd ik maar niet moe. Leve de cocktail die ik die ochtend op had. Dat Tommy en Emma veilig waren, was echt zo’n enorme opluchting. Toen ik ’s avonds in het zonnetje in het park liep naar het Edinburgh Castle keek, was alle stress weg en werd ik helemaal zen. Thuis pakte ik nog een koude Kopparberg en lagen de katten op mijn schoot te spinnen. Het was een klassieke roadtrip geweest met een happy end, maar gelukkig is de volgende pas over een jaar.