Ik word altijd verdrietig als ik clubnamen van Nederlandse clubs zie. De creativiteit is vaak ver te zoeken. Meestal wordt er prefix of suffix voor de stadsnaam gezet of is het een afkorting. Nee, van FC Groningen, FC Utrecht, Almere City of NAC wordt niemand vrolijk. Eigenlijk is, zuiver objectief gezien, Willem II nog de origineelste naam. Maar voor echt mooie namen moeten we naar Schotland. Linlithgow Rose, Hamilton Academical, Dundonald Bluebell en Inverness Caledonian Thistle prikkelen de fantasie. Maar mijn twee favoriete namen zijn Heart of Midlothian en Queen of the South. Helaas zijn beide clubs verschillende grootheden en was de laatste keer dat ze elkaar troffen in de competitie in 1982. Maar gisteren was het dan zover. Qua namen gaat het niet beter worden dit seizoen. Het was dan ook een van de wedstrijd waar ik, naast de Edinburgh derby’s en Hearts v Raith Rovers in het Remembrance Weekend, het meest naar uit keek.

Het was overigens niet alleen namenporno, maar ook stadionporno met een volle terrace. In totaal waren er 2900 Jambos in Dumfries, dat toch zeker twee uur rijden is. Bij Queen of the South hadden ze daarom de onoverdekte staantribune achter het doel ook maar geopend. Het was duidelijk te merken dat die al jaren niet in gebruik was (in 2009 was ik er ook en toen was alles gesloten en kapot), want op sommige plekken lag er een dikke laag mos. Ook stonden er een paar naargeestige Dixies (waaronder eentje waar je met meerdere mannen in kon, zéér dubieus). Ik, een marginaal persoon, besloot daarom maar tegen een muur aan te zeiken, net zoals enige andere Jambos. De Weduwe Rost van Tonningen zag dat en begon de NSB’er uit te hangen tegen de politie met de vraag of ze er niet iets aan konden doen. Ze eindigde haar betoog met “… you can even see their dicks!” Ik ben nu eenmaal groot geschapen, daar kan ik ook niets aan doen.

De wedstrijd, de eerste van de “Plastic Fantastic double” (Hearts speelt twee wedstrijden op rij uit tegen clubs op kunstgras), ging Hearts eigenlijk relatief makkelijk af. Vooraf leek dit er eentje waar Hearts wel punten zou verliezen, maar zonder briljant te spelen wonnen de Jambos met 0-3. Het gat met Rangers blijft daardoor zes punten. Het leek echt alsof ik weer terug was in de jaren 80 met deze volle tribune. Natuurlijk is het naar voor de fans dat Hearts is gedegradeerd, maar zo’n away als deze naar Queen of the South is toch 100x leuker dan naar dat schrale LEGO-stadion van St. Mirren. Volgende week naar Alloa is qua stadion wat minder, maar wederom een onoverdekte staantribune met uitzicht op de Ochils. Dit soort uitwedstrijden zijn toch wel de krenten in de pap.

In Dumfries draait het allemaal om de dichter Robert Burns. Hij zou Queen of the South v Heart of Midlothian een prachtige titel voor een gedicht hebben gevonden

Palmerston Park is geen gelikt stadion, dat zag je al aan de buitenkant

In de social club was er amper plek om te bewegen

Naast het stadion ligt de Queen of the South arena, waar onder andere muurschilderingen van clublegendes te vinden zijn

Onze terrace, die sinds dit seizoen na jaren weer geopend is

Kekke muurschilderingen aan de buitenkant

Het tweede niveau in Schotland heet tegenwoordig ook “Championship” dankzij droeftoeter Neil Doncaster

Niet alleen de terrace was voor Hearts, ook de helft van deze zittribune

Maar als old school mannetje ging ik natuurlijk op de terrace staan

Spelers komen het veld op

De stand waar de thuisfans stonden is trouwens wel ook heel geil. Daar stond ik in 2010 tegen Partick Thistle

Terrace Porn I

Terrace Porn II

Terrace Porn III

Op het einde nog hilariteit. Dit mannetje moest van de politie zijn fles melk inleveren of in één keer opdrinken. Hij koos voor het laatste. Knappe prestatie