Precies zes weken geleden verliet ik Nederland. Rond deze tijd zat ik ergens bij Hemel Hempstead me te ergeren aan de middle lane wankers. Als je een jaar ergens anders gaat wonen, weet je dat je wat dingen gaat missen: familie, vrienden, worstenbroodjes, Tilburg en Willem II bijvoorbeeld. Ook het vincken mis ik wel, al zie ik hier meer voetbal dan ooit. Ik heb tweemaal langer in het buitenland gewoond (ik ben zo’n wereldburger) en dan weet je wel een beetje wat je kunt verwachten. Maar er is toch nog iets onverwachts dat ik mis: Nederlands praten. Het is niet het praten op zich, want ik ontmoet en spreek hier redelijk wat mensen, maar puur het Nederlands. In Noorwegen kende ik een Nederlander en in Zuid-Afrika zat ik met drie klasgenoten. Dan spreek je heel vaak Nederlands, maar hier doe ik dat zelden. Overal is het logischerwijze Engels. Hooguit zeg ik eens een keer wat tegen mijn kat. Ik heb helemaal geen heimwee of iets dergelijks, maar ik ben blij dat ik vrijdag en zondag weer paspoortgenoten tegenkom. Eindelijk weer eens Nederlands praten, daar heb ik wel zin in.