Een aantal jaar geleden werden wij, domme burgers, voor de gek gehouden door Jan-Peter Balkenende. Hij kondigde wat nare maatregelen aan, maar zei er snel bij dat ‘na het zuur het zoet zou komen’. Natuurlijk is dat zoet er niet gekomen. Wel voor zijn foute bankvriendjes en ander non-valeurs, maar niet voor de rest. Ik moest aan deze uitspraak van Balkenende denken toen ik afgelopen zaterdagavond weer in het ziekenhuis lag. Bijna kon ik het zoet aanraken, maar ik kreeg nog meer zuur in mijn bek. Mijn geplande trip naar Engeland en Wales had ik moeten afbreken nog voordat hij echt begonnen was. De aders in mijn vingers zagen namelijk paars en ik had continu steken in mijn lijf. Ook rondom mijn hart en in mijn hoofd. Genoeg reden om vanuit Wrexham naar Edinburgh te rijden, omdat ik eerder in de week al te horen had gekregen dat ik trombose in mijn arm had. Het zuur wil maar niet ophouden.

De Glorious Hearts-members kregen vorige week een mail van mij dat het eigenlijk wel goed ging. Dat klopte ook. Na de hartaanval verdween ook de maagbloeding langzaam achter de horizon. Eindelijk opgerot. Met de dag kreeg ik meer kracht. Dat kwam mij goed uit. Dankzij de stunt van Raith Rovers bij Rangers in de Scottish Cup werd Raith Rovers v Hearts van 7 maart afgelast. Raith moest die dag namelijk een bekerwedstrijd spelen. Daar was ik om twee redenen blij mee. De eerste was dat de wedstrijd nu midweeks ingehaald zou worden en ik ben gek op wedstrijden met de floodlights aan. Zeker bij zo’n mooi stadion als San Starko. De tweede was dat ik nu Wrexham v Chester kon vincken. Deze wedstrijd staat al jaren op mijn vincklijst, maar komt er maar niet van. Nu leek het weer niet te lukken, omdat Hearts ook op 7 maart speelde. Nu die niet doorgaan, kon ik naar Wales gaan. Ik kon het zoet al in de verte al uitgestald op de tafel zien liggen.

Voor mezelf had ik een mooie trip uitgedacht. Na alle ellende vond ik wel dat ik die verdiend had. Ik zou beginnen met Wrexham v Chester. Voor maandag-, dinsdag- en woensdagavond had ik leuke wedstrijden in de non-League gepland naar clubs die ook al jaren op het lijstje staan. Maandag zou ik starten in Melksham (dat die avond haar een-na-laatste-wedstrijd speelde op The Conigre), dinsdag naar Lye Town (prachtige gare meuk) en als afsluiter Billingham Synthonia (toptribune en de club waar Brian Clough is begonnen met voetballen). Na die wedstrijd dan weer naar huis, want van Billingham naar Edinburgh is wel te doen. Maar het werd mooier en mooier. In de kwartfinale van de FA Cup stond de wedstrijd Aston Villa v West Brom op het programma. Villa Park is geweldig en het is een derby. Die werd naar zaterdagavond verplaatst, zodat ik daar nog heen kon na de wedstrijd in Wrexham en ineens stond Peacehaven & Telscombe op zondag. Ik boekte meteen een Fawlty Towers-achtige B&B in Eastbourne om op zondag voor die wedstrijd de Sussex Heritage Coast te vincken. Het leek wel een droom. Er werd nog een laag suiker over de zoetigheden gestrooid.

Om mezelf te verwennen koos ik dit keer niet alleen voor goedkope motels, maar ook voor een paar leuke hotels. Zeker die ik in Melksham had, was top. Ik zou daar twee dagen blijven, dus het leek mij wel aardig om dan in iets leuks te zitten. Vincktrips mag ik van mezelf alleen betalen van geld dat ik met schrijven verdien en dat kwam net goed uit. De zin werd groter en groter, totdat ik op maandagavond ineens een keiharde ader in mijn arm voelde. Het was een grote bobbel, dus ik maakte mij wat zorgen. Dinsdag maar naar de dokter gegaan en ondertussen was ook in mijn onderarm een ader hard geworden. Ik bleek trombose te hebben. Het ging ook al 2,5 week goed, dat was iets te lang. Doordat ik die maagbloeding heb gehad, kon er ook geen nieuwe bloedverdunner worden voorgeschreven omdat dat te gevaarlijk was. Ik kreeg een of andere crème. Het zoet werd alweer wat bitterder.

De dag erop moest ik naar het ziekenhuis voor nacontrole vanwege die maagbloeding die ik eind januari had. Mijn bloed bleek goed te zijn, evenals mijn hartslag. Wel kreeg ik te horen dat er zo’n groot deel van mijn hart is afgestorven dat ik nooit meer zo fit zou worden als voorheen. Dat was even een flinke tik. Een beetje van slag ging ik naar huis. Ondertussen begon ik wat kleine steken te voelen in mijn armen en benen. Geen goed teken. Ik besloot daarom om alvast vrijdagavond richting Wrexham te rijden in plaats van zaterdag om 6:00 uur in de ochtend. Ik boekte een sleazy motel in Warrington. De muziekkenner weet dat Warrington de thuisstad is van The Stone Roses, een van mijn favoriete bands. Hun plaat ging meteen in de cd-speler toen ik uit Edinburgh vertrok. De zin was groot. Helaas bleek mijn voorband erg slap. Ik pompte hem op, maar zat er wel wat over in. De zin in de trip werd minder en The Stone Roses gingen uit. Toen ik een halfuur later keek, bleek hij nog hard. Ik was weer wat beter geluimd. In Warrington zag ik dat hij toch weer was leeggelopen. Dat was weer een tegenvaller. In bed lag ik aan de autoband te denken, terwijl de steken wat heviger werden. Ik kreeg ze nu ook in mijn hoofd en rondom mijn hart. Er verschenen ineens zure citroenen tussen al het zoet.

De volgende ochtend werd ik wakker en zag ik dat de aders in mijn vingers nogal paars waren. Daarnaast bleef ik de steken voelen. Ik wilde naar de dokter, maar mijn autoband was nu zo leeg dat ik dat eerst moest regelen. Ik voelde mij ellendig en deed wat ik in mijn achterhoofd allang wist: de trip niet door laten gaan. Om het niet helemaal een fiasco te laten worden, wilde ik nog wel naar Wrexham v Chester. Daarna zou ik richting Edinburgh gaan. Maar eerst moest ik de band laten maken. Drie garages later bleek dat ik nergens terecht kon. Ik had de band wel weer opgepompt en reed naar Wrexham. De paarse aders werden gelukkig wat minder zichtbaar, maar de steken bleven. Ondertussen was mijn plan om een kwartier voor het einde van de wedstrijd te vertrekken. Zo was ik de drukte voor. Ik zette de auto zo neer dat ik precies langs een benzinestation kwam om de band weer op te pompen. De Racecourse Ground is geweldig, maar ik kon er niet van genieten toen ik er rondliep. De zoetigheden begonnen snel te bederven.

In Wrexham besloot ik om mijn andere hotels te annuleren. Ik vond Wifi. Het was ondertussen 11:00 uur. Mijn hotel van die avond in Sussex had ik voor 9:00 uur moeten annuleren. Kut. Pijnlijker was die in Melksham. Dat was dat dure hotel en had ik voor twee nachten. Helaas moest je die twee dagen vooraf voor 10:00 uur annuleren. Geld weg en ik kon niet bellen, want er stond nog maar weinig geld op mijn Schotse telefoon en dat wilde ik bewaren voor noodgevallen. Ik had een gigantisch rouwmoment en had geen zin meer in de wedstrijd. Ik liep terug naar het stadion en de steken in mijn lichaam werden heviger. Ik bedacht nog even om toch een helft te bekijken en dan naar een ziekenhuis in Wrexham te gaan. Maar daar ken ik niemand en Wrexham ligt een goede 4,5 uur van Edinburgh. Ik ging op een muurtje tegenover het stadion zitten en zag de turnstiles open gaan. Even was er nog twijfel, maar daarna liep ik naar mijn auto om naar Edinburgh te rijden. Het was pijnlijk en klote, maar gezien de ellende tot nu toe in 2015 leek mij dat het slimste. Er was nu geen zoet meer over.

Van Wrexham naar Edinburgh is een eindje rijden en onderweg moest ik regelmatig stoppen om de band op te pompen. Waar het in Wales lekker weer was, waaide het keihard in Schotland. Toen het ventieldopje van de band wegwaaide, had ik het even helemaal gehad. Ik probeerde er achteraan te rennen, maar kon het fysiek niet aan. Ellendiger heb ik mij nog niet gevoeld dit jaar. Ik baalde er zelfs van dat ik 1 januari had overleefd. Als een zombie stapte ik in de auto om het laatste anderhalf uur door te blazen naar huis. Ik kreeg een berichtje binnen op mijn telefoon. Daarin stond dat Cowdenbeath v Rangers 0-0 was geworden. Dat was heel mooi, want een week eerder won Hearts nog met 10-0 van Cowdenbeath. Mijn humeur knapte op en ik begon een opwelling te krijgen van zwarte humor. Ik verzon een nieuwe tekst op “Leven na de dood” van Freek de Jonge toegepast op mezelf. Net zoals alle liedjes van Freek liep het totaal niet. Daarna zong ik “You’re leaving in a body bag”, iets wat de fans van Millwall vaak tegen uitfans zingen. Het zoet was dan wel weg, maar ik voelde mij weer best vrolijk.

Gelukkig was er in Edinburgh iemand die met mij meeging naar de eerste hulp. Ik werd weer doorgelicht en de verklaring was dat ze niet wisten waar de steken vandaan kwamen. De pijnscheuten konden door stress komen en de paarse aders werden gelinkt aan de trombose. Mijn bloed en hartslag waren nog goed. Het gekke was dat de dokter mijn verhaal kende. Er wordt daar in het ziekenhuis schijnbaar veel over mij geroddeld. Hij las in de papieren dat mijn hart zeven keer (ik dacht altijd ‘maar’ vijf) voor enkele minuten heeft stilgestaan. Tijdens de operatie was ik eigenlijk zo goed als dood. Een apparaat liet mijn hart pompen, omdat het anders lastig was om mij te opereren. De dokter was verbaasd dat ik geen hersenbeschadiging heb opgelopen. Op zich wil ik wel graag weten wat er precies die nacht is gebeurd (binnenkort ga ik langs de cardioloog die mij heeft geopereerd), maar op dat moment wilde ik dat niet echt weten. Nog meer zuur.

Ik was blij dat ik niet weer iets heel naars had, maar ging toch niet echt met een blij gevoel uit het ziekenhuis. Mijn droomtrip weg, veel centen kwijt voor niets, weer veel pijn en dan nog het verhaal dat ik eigenlijk de pijp uit had kunnen/moeten gaan als alles normaal was verlopen. Ik was zaterdag vrij down en wilde voor het eerst sinds mijn verblijf hier terug naar Tilburg. Maar zondag scheen hier in Edinburgh de zon en ben ik de stad ingegaan. Ik wist dat Hibs thuis speelde en ben naar dat stadion gelopen. Ik zat in het zonnetje met Arthur’s Seat op de achtergrond en voelde mij vrij gelukkig. Gek genoeg was dat net de opkikker die ik nodig had en dat bij de rivaal van Hearts. Nu gaat het eigenlijk weer wel, al ben ik nog steeds wat slap en is die trombose heel vervelend. Eigenlijk wilde ik niets meer over mijn gezondheid schrijven, maar ik merk dat het een soort therapeutische werking heeft. Ik hoop wel dat dit de laatste keer is en dat het over is met alle ellende, want 2015 is tot nu toe een kutjaar. Jammer, want dit had het leukste jaar uit mijn leven moeten worden. Ik hoop echt dat ik dit jaar nog zoet ga proeven.