Het is nu ruim een week geleden dat ik wakker werd onder een veel tl-buizen. Het gekke is dat het nu lijkt alsof er niets is gebeurd. Ik voel natuurlijk wel die gekneusde ribben en ben sneller moe dan eerst, maar voor de rest zie of merk je niets aan mij. Daar ben ik natuurlijk niet ontevreden mee. Ik verbaas mij nog vaak over hoe goed ik uit dit hele gebeuren ben gekomen. Ik maakte mij gisteren zelfs druk over een voetbalwedstrijd. Dat is dom, maar betekent ook dat het de goede kant op gaat. Vandaag was echt een heel goede dag. Ik heb een heel stuk gelopen en merk eigenlijk niet dat ik een hartaanval heb gehad. Er zijn wel een aantal dingen die ik niet mag doen. Helaas is het mij verboden om te stofzuigen, strijken en andere huishoudelijke taken uit te voeren. Dat doet mij wel pijn, want die dingen zijn voor mij meer een hobby dan een taak. Autorijden mag ik deze maand ook niet, evenals zwemmen en voetbalwedstrijden bezoeken is ook nog geen aanrader. Dat laatste is minder, maar aan de andere kant had ik nu ook in een urn kunnen vegeteren als een hoopje as, dus dan valt het allemaal nog wel mee. Ik heb goede hoop dat ik in februari weer helemaal de oude ben.