Eergisteren was het “derby day” hier in Edinburgh. Voor het eerst in de geschiedenis werd de Edinburgh derby niet op het hoogste niveau gespeeld. Dat maakte overigens weinig uit, want binnen een paar minuten waren alle kaarten aan Hearts-kant verkocht en een paar dagen later was ook het uitvak uitverkocht. Dat beloofde veel goeds. Voorafgaand aan de wedstrijd werd ik uitgenodigd voor een zogenaamd “Derby Breakfast”. Wie denkt dat ik lekker croissantjes heb gesmikkeld, komt van een koude kermis thuis. Het was vanaf tien uur ‘s ochtends een boozefest en licht in het hoofd kwam ik in het stadion aan. Ik was net op tijd voor de aftrap en over en weer waren de fans elkaar al aan het uitdagen.

Ik had precies dezelfde plek als in maart, de Edinburgh derby waar ik besloot om Heart of Midlothian een seizoen te volgen, en had dezelfde buren. Die herkenden mij nog van een halfjaar eerder. Ik was zo gemarineerd door de alcohol dat ik probeerde zo onopvallend mogelijk te doen. De eerste helft was matig, denk ik. Hibs miste een penalty en dat was het. Pas in het laatste kwartier brak de wedstrijd helemaal los. Een snoeihard schot van Sam Nicholson bezorgd voor de 1-0. Een paar minuten later kreeg Hibs een rode kaart en Hearts een penalty. Prince Buaben zorgde voor de 2-0 en gefrustreerd verlieten veel Hibees de tribune. Een mannetje bleef echter staan en maakte continu gebaren waarmee hij wilde aangeven dat de fans van Hearts homoseksueel zijn. Ondertussen kreeg ook Osman Sow van Hearts een rode kaart en scoorde Farid El Alagui een schitterende 2-1 en dat bleef het.

Na de wedstrijd werd ik uitgenodigd om in de pub Diggers (zo genoemd omdat vroeger de grafdelvers er kwamen boozen, die de hele dag op het naastgelegen kerkhof hadden gewerkt, officieel heet de pub “The Athletic Arms”) de overwinning te vieren. If in Edinburgh, do as the locals do. Het werd weer een boozefest en pas rond een uur of tien ‘s avonds ging ik weer eens op huis aan. Twaalf uur drankgelag. Ik ben blij dat het niet iedere week een derby is, want dat zou mijn lever niet trekken. De volgende ochtend vond ik volop souvenirs die ik aan de avond had overgehouden. Stickers van Hearts, anti-Hibs stickers, een speldje van Hearts tegen Zeljeznicar in Europa, een Yes-button en een Yes-poster. Dat zijn de mooie dingen in het leven. Minder mooi was dat de katten zonder brokjes zaten en mij schuldig aankeken. Ik voelde mij een slecht kattenvrouwtje.

Het was mooi om voor het eerst op mijn vaste plek voor dit seizoen te zitten

Veel volk overal. Logisch, want het was uitverkocht

Zelfs het uitvak, waar de fans van Hibs zaten. Dat hoekje onderin bleef leeg vanwege de Health & Safety-maffia

Ik schreef wel Hibs, maar eigenlijk moet ik H1b5 schrijven. De vernietigende overwinning in de bekerfinale is onderdeel van de folklore geworden

Ook nu ging het weer mis voor Hibs: 1-0, een kwartier voor tijd

En toen volgde er een pingel

Een aantal fans van Hibs trok dat niet en ging al voordat hij genomen werd weg

En hij vloog er inderdaad in: 2-0

Dit mannetje trok dat niet en maakte de hele tribune uit voor homo’s, door verwijfd op zijn linkerpols te tikken en die te strelen. Hij miste daardoor de mooie 2-1

Maar daar bleef het bij en uiteindelijk was het weer een groot feest in Gorgie

Er werd veel geboozed en ik werd bij een politieke campagne betrokken

‘s Ochtends vond ik een Ys-button op mijn shirt

Maar ik had een hele oogst mee. Leve de Edinburgh derby