Het leek mij wel leuk om voor mijn blog Nederlandse Jambos te interviewen. Echt veel zijn die er niet. Twee, zover ik weet. Vandaag trapt de eerste af. Toevallig heet hij Peter de Vries. Het lijkt wel nep, want zijn naam is opgebouwd uit de twee Nederlanders die in het verleden voor Hearts speelden: Peter van de Ven en Mark de Vries. Maar Peter de Vries bestaat echt, Rotterdammer en 44 jaar. Sinds een jaar of tien volgt hij Hearts fanatiek en is het ook echt zijn favoriete buitenlandse club geworden.

“Als Rotterdammer, ik kom uit Zuid, ben ik uiteraard voor Feyenoord. Ik ben zelfs letterlijk naast De Kuip geboren in het jaar dat de Europacup I werd gewonnen. Op mijn zesde ging ik voor het eerst met mijn vader naar het stadion en sindsdien was ik verkocht. Eind jaren tachtig zat ik geregeld op de tribune met mijn opa, die steevast vertelde dat hij de openingswedstrijd van Feyenoord tegen Beerschot in de Kuip heeft gezien in 1937. Lopend vanuit Crooswijk, waar hij is opgegroeid, naar het nieuwe stadion met een pakje Engelse sigaretten als een koning te rijk. Het was niet echt geweldig in die tijd. Feyenoord v Haarlem voor nog geen 6000 man was toch wel heel akelig. Maar goed, met veel ups en downs is het allemaal toch nog aardig goed gekomen met mijn club. Hoewel je toch wel van goede huize moet komen om de moed er in te blijven houden. Maar de trots en het clubgevoel overwint altijd alles.Zeker als daar nog eens een succes als de UEFA cup overwinning in 2002 – waar ik bij ‘live’ kon zijn in het stadion – bij komt, dan is het leven één groot feest uiteraard.

Mijn liefde voor Hearts stamt van veel later. Ik ben altijd op de één of andere manier al een liefhebber geweest van Schotland. Het landschap, de mensen, het woeste en onstuimige weer, de historie van het land, de heldhaftige en eeuwenlange strijd tegen de Engelsen. Het heeft mij altijd al geboeid. Toen ik begin jaren negentig een meisje uit Aberdeen leerde kennen op mijn vakantie in Spanje, hoefde ik mij niet meer te bedenken en ben een paar weken later weer op het vliegtuig gestapt om haar te bezoeken. Het was een erg leuke week. Zij was wat ouder dan ik was en werkte bij de BBC als regie-assistente. Als voetballiefhebber was het mij helaas niet gegeven om een wedstrijd van Aberdeen te bezoeken, maar zij heeft naderhand bij haar collega’s van de sportredactie nog wel een kerstkaart geregeld met alle handtekeningen erop van de spelers van toen. Ook veel Nederlanders, zoals Theo Snelders, Theo ten Caat, Hans Gilhaus en Peter van de Ven. Een hele enclave kun je wel zeggen. Haar vader heeft mij in die week nog whisky leren drinken. Maar het belangrijkste is geweest dat we samen nog een paar dagen in Edinburgh hebben doorgebracht. Dat was de eerste ontmoeting met deze prachtige stad.Ik was direct verkocht.

Vervolgens heeft het zeker nog wel een jaar of tien geduurd alvorens ik terug ben gegaan. Met Jeff, één van mijn beste vrienden, heb ik toen mijn eerste stapweekend in Edinburgh beleefd. Die eerste keer nog zonder een voetbalwedstrijd. Kan me herinneren dat we wel de hele zondag in de pub hebben gezeten onder in The Bank Hotel, op de hoek van de Royal Mile. Heerlijk, voetbal kijken op tv, pint erbij, lekker ouwehoeren, soms is er simpelweg geen beter vermaak. Helaas is The Bank hotel niet meer. Het is veranderd van eigenaar en de hele boel is er verbouwd. Eerlijk gezegd is het er niet beter op geworden helaas. Ik moet dus op zoek naar een nieuwe stamkroeg in Edinburgh.

Hoe ik Jambo werd is eigenlijk heel toevallig. Geloof het of niet, maar de eerste club die ik bezocht in Edinburgh was uitgerekend Hibernian. Maar dat viel mij flink tegen en dan met name qua beleving en sfeer. Daar had ik veel meer van verwacht. Ondertussen ging ene Mark de Vries bij Hearts spelen. Ik las in de krant dat hij in zijn eerste wedstrijd, uitgerekend tegen Hibs, meteen vier keer had gescoord. Geweldig natuurlijk om zo bij een club binnen te komen. De volgende wedstrijd in Edinburgh zou dus zeker Hearts gaan worden. Die eerste wedstrijd was in december 2004 als ik het mij goed herinner. Met Remco, ook één van mijn beste vrienden, was ik een weekendje op stap in Edinburgh. Voor hem de eerste keer en hij is zeker geen voetbalfanaat, zoals ik. Maar ook hij wilde mee naar Hearts. Het was een koude, droge en heldere dag en wij hadden een goede plek aan de lange zijde van het stadion. Hearts verloor weliswaar met 0-2 van Motherwell, maar de beleving en de strijd op het veld was heerlijk om mee te maken. Zelfs Remco had echt genoten. Later die avond zouden we Mark onverwacht in het uitgaansleven nog tegen het lijf lopen. Hij was er met twee vrienden  uit Den Helder en het werd nog een lange nacht. Erg leuke kerel die Mark, nam ons spontaan overal mee naartoe en hebben enorm gelachen. Niet snel daarna zou hij zijn carrière voortzetten bij Leicester City. Ik denk uiteindelijk dat hij ook bij Hearts zijn beste tijd heeft gehad. In ieder geval zal hij er met veel plezier aan terug denken, dat weet ik vrijwel zeker.

Hoe saai ik Hibernian vond, des te leuk was Hearts. Sinds die tijd hebben ze er een supporter bij. Het stadion, de straten er omheen, de pubs, de supporters, de strijd op het veld, eigenlijk had ik er direct een goed gevoel bij. En dan dat mooie clublied. Het ademt historie en voetbal. Wat mij ook aanspreekt bij Hearts is de buurt en de pubs voor de wedstrijd, waarbij supporters van beide partijen buiten gewoon door elkaar heen lopen. Heerlijk om te zien. Het is ook mooi dat naast het voetbal in de buurt er omheen het leven gewoon doorgaat. Mensen zitten bij de kapper, doen hun boodschappen en het gaat allemaal moeiteloos hand in hand, zonder problemen. Nogmaals, voor mij is het iedere keer een feest om er te zijn.

Een ideaal weekendje Hearts is voor mij vrijdagochtend het vliegtuig nemen richting Edinburgh. Bij aankomst pak ik een goede lunch om daarna de vrijdagmiddagborrel in te luiden. Tegenwoordig ga ik graag naar de Tigerlily in George Street. Heerlijk hotel, beneden een prima club, goed eten en vooral erg gezellig. Een komen en gaan van leuke mensen. De eerste avond dus een goede stapavond om de dag erna uit te brakken met een goed Scottishbreakfast en dan natuurlijk op tijd richting het stadion om toch weer gewoon een biertje te pakken. Het is ook erg leuk om met de supporters te praten. Die vinden het altijd geweldig dat je uit Nederland komt om naar hun club te komen kijken. Gegarandeerd heb je dan succes en vooral een mooie middag. Dan de wedstrijd, daarna nog de pub in en dan met de dubbeldekker bus terug naar het hotel. Eten en vervolgens het nachtleven weer in. De dag erna is het mooi om gewoon weer in de pub te gaan zitten, naar voetbal of rugby te kijken en de dag te nemen zoals het komt. Het is dan altijd weer jammer om te moeten gaan.  

Ik heb ondertussen al een paar keer enkele heerlijke wedstrijden gezien. Die tegen Motherwell was de leukste, omdat het de eerste keer was. De meest bijzondere was met mijn vader. Voor hem was het de eerste keer dat ik echt samen met hem een weekend op stap ben geweest. Het was een wedstrijd tegen Aberdeen. Kan me nog goed herinneren dat wij op de tribune zaten op de lange zijde, ter hoogte van de middellijn. Op een gegeven moment zei hij tegen mij: “ze hebben echt geen middenveld”. Dat klopte. Vijf man achterin, vijf man voorin en niets ter hoogte van de middellijn. Hop, de lange bal naar voren en knokken maar. Echt heerlijk om te zien, Dat is ook voetbal voor mij. De sfeer en vooral de strijd, de pure wil om te winnen. Lekker de mouwen opstropen. Dat is toch de Rotterdamse roots die ik heb, denk ik. Een andere bijzondere was in 2006. Hearts v Celtic met mijn huidige vrouw Simone. Het was onze eerste trip samen. Een lang weekend Edinburgh en dan gewoon mee naar een voetbalwedstrijd. Vandaar ik nog steeds erg zuinig op haar ben.

Een uitwedstrijd van Hearts heb ik nog nooit bezocht. Sowieso heb ik weinig gezien in Schotland buiten Hearts. Ik ben een keertje bij Celtic geweest, bij Falkirk v Motherwell met Tim Krul op doel bij de thuisclub en natuurlijk mijn eerste wedstrijd bij Hibs, maar daar ga ik niet meer komen. Dat vond ik zo saai. Wel zou ik graag een derby meepakken, maar dan wel op Tynecastle. Dat ik nog geen derby heb gezien, daar schaam mij wel een beetje voor. Zeker voor iemand die pretendeert Hearts-supporter te zijn. De weekenden Edinburgh moesten toch altijd vroeg gepland worden en het is er daardoor simpelweg nooit van gekomen. Maar dit seizoen krijg ik een nieuwe kans, dus die moeten we dan maar aangrijpen. Ik woon nu in Shanghai, dus dat worden zeker weer plannen en mijn best doen op kaartjes te regelen, zodat ik er ook daadwerkelijk bij kan zijn.

Ik ben gek van Hearts, maar ook van de stad Edinburgh. Het is in het buitenland de stad die ik in mijn leven het meeste heb bezocht. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Zeker niet van het oude gedeelte. Alles klopt: de mensen, het kasteel dat nog steeds waakt over de stad, de historie, de relaxte sfeer, noem maar op. Ook oud en nieuw vieren (Hogmanay) is een mooie belevenis. Kortom, ik ben best jaloers op jou dat jij een heel jaar daar gaat doorbrengen. Gewoon heerlijk genieten van de stad en de mensen. Laat het maar gewoon gebeuren allemaal. Zou zeker ook een job zoeken ergens achter de bar. Is altijd goed voor mooie verhalen en lijkt me zelf ook leuk om te doen.  Schotten zijn erg gastvrij en altijd in voor een praatje. Als je het goed aanpakt kun je wellicht wel tien boeken vol krijgen haha. Ik wens jou en Hearts heel veel succes dit jaar. Het zou toch geweldig zijn als de club zich weer hersteld en zelfs weer kan gaan promoveren. Want een club als Hearts hoort op het hoogste niveau in Schotland te spelen. Ik hoop ze dit seizoen minstens een keer aan het werk te zien. Dat zal ergens in de winter worden. En het zou leuk zijn om je dan eens te ontmoeten.”