Vandaag ben ik hier, op de kop af, precies een maand. Dan is het natuurlijk tijd om eens terug te kijken. Aanpassingsproblemen heb ik eigenlijk niet gehad. Er zijn wel een paar dingen waar ik mij over verwonder. Zo is het hier vrij normaal om dronken over straat te lopen. Ik vind dat nog steeds raar na een maand, maar voor de rest kijkt niemand er van op. In mijn wijk wonen vooral Schotten en Polen en die zijn dat blijkbaar gewend. Ik blijf het nog steeds fascinerend vinden. Vooral die openingstijden van die kroegen hier. Ik kan op dinsdagochtend hier gewoon om zes uur beginnen met boozen en dan 18,5 uur later naar huis rollen. Niet dat ik dat doe natuurlijk.

Andere dingen die ik mij opvallen zijn het juffershondjesgedrag op de snelweg. Op de zogenaamd snelle rijbaan, hier dus de rechter, is het geen uitzondering om 90 km te rijden. Ik heb al zoveel mental breakdowns gehad daarover, dat heeft mij zeker al drie jaar van mijn leven gekost. Sowieso zou een Sire-campagne hier niet misstaan, want er zijn zoveel figuren die maar op die rechterbaan blijven hangen. In Engeland heb je dat fenomeen ook, maar daar is het een driebaansweg en heb je die honden in de middelste baan. Middle lane wankers worden die genoemd en die verdienen het om van de weg geïntimideerd te worden. Het enige waar die Schotten wél doorrijden is op rotondes. Als je even de afslag niet weet, wat mij wel eens overkomt want navigatiesystemen zijn de Satan, word je meteen onder onmenselijke druk gezet.

Maar genoeg geklaag, want er zijn ook positieve dingen. Het beste is Irn-Bru, dat is de lokale frisdrank. Dat is hier, terecht, veel groter dan Coca-Cola. Vroeger kon ik dat alleen drinken als ik hier op vakantie was en ik kon hooguit twee kleine flesjes kopen op het vliegveld om mee te nemen. Nu heb ik er onbeperkt toegang tot. Ik voel mij soms net een junk in een papaverveld. In Irn-Bru zit een bepaalde stof, volgens mij E211, die verboden is in de VS. Ik denk dat ik daar verslaafd aan ben geraakt, want Irn-Bru (de sugarfree versie, dus over mijn tanden hoeft niemand zich zorgen te maken) heeft bij mij koffie, thee en Spa Fruit vervangen. Ik poets zelfs mijn tanden met Irn-Bru. In de toekomst zal ik wel eens een ode over Irn-Bru gaan schrijven op dit blog, want dat verdient deze Godendrank.

Over schrijven gesproken, dat gaat ook allemaal de goede kant op. Ik ben begonnen met “Glorious Hearts”. Plan is om van iedere wedstrijd een hoofdstuk te maken. Uiteraard zal het weinig over het voetbal zelf gaan, want dan kun je beter de clubwebsite lezen, maar vooral over dingen in de rand. Daarnaast schrijf ik zo nu en dan iets voor het AD, gisteren nog over Malky Mackay, en ik ben van plan dat uit te breiden met meerdere afnemers. Het AD heeft een doelgroep die vooral over de top dingen wil lezen, terwijl ik kick op het obscure. Ik heb wel eens voorstellen gedaan over obscure dingen, maar helaas vinden ze dat dan niet bij de doelgroep passen. Afijn, wordt vervolgd.

Wat betreft het voetbal, heb ik tot nu toe vijf wedstrijden van Hearts bezocht. Ze doen het erg goed, want vier van de vijf werden gewonnen. Ik ben dus flink aan het gloryhunten. Alleen die tegen Livingston, waar ze een jeugdteam hadden opgesteld, werd verloren. Gisteren was het echt heel goed tegen Raith Rovers. Ik denk nog altijd dat Rangers kampioen gaat worden, maar Hearts gaat het ze erg lastig maken dit seizoen. Het zou wel wat zijn als de Jambos kampioen gaan worden. Dan heb ik een boek met een happy ending. Ondertussen ken ik al redelijk wat fans. Gisteren kwam ik weer een aantal man tegen die ook bij het “ontbijt” waren. Het werd een mooie dag in de slechtste Beierse Bier Halle die ik ooit heb gezien.

Ik denk echt dat ik geen betere club had kiezen dan Hearts. Er gebeurt hier zoveel op dit moment. Het is vaak ook makkelijker om met Schotten te integreren dan met Engelsen, dat scheelt ook een hoop. Daarnaast is Edinburgh echt zo’n ongelooflijk mooie stad. Ik ga regelmatig naar het centrum om daar in het park of in het café van boekenwinkel Waterstones te schrijven. Die rots waar het kasteel op ligt en al die heuvels blijven een lust voor het oog. Ik ben vorig weekend nog in Holyrood Park geweest, dat is een uitgebluste vulkaan (hoop ik) die midden in de stad ligt, maar daar heb je echt het gevoel dat je ergens in een afgelegen bergketen (zie foto) loopt en ieder moment kabouters en elfen tegen kunt komen. Daarnaast is er nu volop leven met dat Edinburgh Festival. Iedere avond om half elf steken ze daarom vuurwerk af bij het kasteel.

Of er dingen zijn die is mis? Die zijn er altijd wel. Dat zijn met name mensen, maar dat is iets waar ik op voorbereid was. Sowieso is het raar om geen Nederlands meer te spreken. Toevallig kwam ik in Aberdeen een vrouw tegen die mij uit de auto zag stappen. Door het Nederlandse kenteken sprak zij mij aan. Het is eigenlijk de enige keer in de afgelopen maand dat ik Nederlands heb gesproken. En soms tegen de katten als ik ze op de mat moet roepen wegens wangedrag. Daarnaast mis ik mijn fiets eigenlijk het meeste. Ik was gewend om iedere dag 25 km te fietsen, maar mijn ijzeren ros kon ik niet mee nemen helaas. Fietsen hier is overigens geen aanrader, want dat zijn de automobilisten helemaal niet gewend. Daarnaast heb je hier amper een vlak stuk, dus is het ook nog eens afzien. Ik hoop dat ik het niet verleer in dit jaar, maar dat zijn zorgen voor later.