Het ging best goed met mij. Een week geleden was het net alsof er niets was gebeurd. De hartaanvallen leken alweer veel langer geleden dan het eigenlijk was. Mijn conditie was zelfs weer redelijk aan het worden. Zonder problemen kon ik wel een paar uurtjes wandelen. Afgelopen vrijdag moest ik voor het eerst naar het revalidatiecentrum en daar werd ik meteen ontslagen. Ik kreeg wat tips mee en dat was het. Ik was eigenlijk al te fit om daar nog iets te moeten doen. Het viel ze wel op dat mijn bloeddruk wat laag was, maar dat kwam waarschijnlijk door de medicijnen. Ik heb nogal sterke bètablokkers gekregen om mijn hartslag laag te houden, zodat het hart zich kan herstellen. Helaas bleek het niet aan die medicijnen te liggen, maar was ik langzaam aan het leegbloeden. Afgelopen zondag lag ik daarom weer in de ambulance (mijn nieuwe hobby) en ik ben pas net weer uit het ziekenhuis.

Eigenlijk voelde ik mij al vanaf vrijdag niet meer zo goed. Toen ik opstond werd ik licht in mijn hoofd en had ik heet gevoel dat ik bijna flauwviel. Ook voelde ik mij wat slap toen ik met Remco naar de Forth Bridge ging. Enkele dagen eerder liep ik daar zonder problemen rond met Sander, maar nu kostte het mij wat meer moeite. Nadat we die brug hadden gevinckt, moest ik naar het revalidatiecentrum voor een check. Daar kreeg ik dat verhaal te horen van die medicijnen. Mijn moeder, die ook ooit bètablokkers heeft gehad, zei dat zij ook last had gekregen van vermoeidheid door een te sterke dosering. Ik zocht er wat over op en alle kenmerken die ik had wezen naar die te sterke medicijnen. Ik besloot daarom om maandag maar eens naar de dokter te gaan voor een lichtere dosering, want dit was ook niets.

Zaterdag was de dag van mijn terugkeer. Eindelijk kon ik weer eens naar Hearts. Ze speelden thuis en als het niet zo gaan, kon ik zo weer naar mijn eigen huisje lopen. Rond het middaguur was ik door enkele bevriende Hearts-fans uitgenodigd voor een lunch in een café niet ver van het stadion. Om daar te komen moet ik Henderson Terrace beklimmen. Dat is een klein, maar steil, straatje. Die loopt van het einde van mijn straat tot aan Diggers, mijn favoriete pub. Het was op Henderson Terrace waar ik op 31 december voor het eerst steken in mijn hart voelde. Gelukkig ben ik toen nog doorgelopen naar Diggers, anders had ik dit verhaal niet kunnen schrijven. Henderson Terrace heb ik nadien nog een paar keer met mijn moeder en Sander opgelopen zonder enig probleem. Ditmaal was het anders. Het was werken en eenmaal boven heb ik een paar minuten moeten uithijgen, zo kapot was ik. Het leek net alsof ik een marathon had gelopen.

In het eetcafé was het vechten om mijn lunch op te krijgen. Ik had totaal geen eetlust, maar ik wilde vanwege die lage bloeddruk wel wat naar binnen werken. “Zout is goed”,  had ik gelezen. Naderhand zouden we naar Diggers gaan voor wat te drinken, maar ik trok het niet meer. Ik ben naar huis gelopen en heb tot kwart voor drie op de bank gelegen. Uiteindelijk wel naar Tynecastle gegaan en dat ging redelijk, op het beklimmen van de trappen na. Toen stond ik te hijgen als een kettingroker. Een mannetje van meer dan 200 kilo met een wijde joggingbroek aan liep mij simpel voorbij op de trap. Maar de wedstrijd zelf ging wel goed (niet voor Hearts, want die verloren voor het eerst dit seizoen). Mijn buren waren blij en verbaasd dat ik alweer zo snel terug was. Na de wedstrijd voelde ik mij wel redelijk lam en ik heb niet echt veel meer gedaan die avond. Eten was opnieuw een opgave.

Zondag zouden Remco en ik naar de erewedstrijd voor Ricksen gaan op Ibrox, maar ik voelde mij nog slechter dan de dag ervoor. Continu stelde ik het uit. Nog een kwartiertje. Nog tien minuten. Eventjes nog. Ik hoopte op verbetering, maar die kwam er niet. Remco twijfelde om te gaan, maar ik stond erop dat hij Ibrox ging vincken. Ik was namelijk alleen maar wat moe door die lage bloeddruk en even later zou ik toch bezoek krijgen van iemand. De hele zondag lag ik op de bank. Ik voelde mij steeds slapper worden en kon mij zelfs niet echt druk maken om NAC v Willem II. Later die avond ging het steeds slechter. Ik kon niet meer lopen en zelfs een app versturen was enorm vermoeiend. Zelfs naar de wc lopen ging niet meer en ik heb een vuilnisbak volgezeken, terwijl de katten mij verbaasd aankeken. Tegen een uur of negen begon zelfs het ademen heel zwaar te worden. Ik vroeg Remco om toch maar even de dokter te bellen, want stiekem begon ik hem wat te knijpen voor de nacht. Gelukkig merkte ik helemaal niets aan mijn hart. Daar voelde ik geen pijn of iets.

Uiteindelijk werden we doorverbonden met een of andere hulpcentrale en die vond alles maar erg verontrustend klinken. Er werd een paramedic naar mij toegestuurd om alles eens na te kijken. Hij kende mij, of in ieder geval mijn verhaal, want ik was op 1 januari blijkbaar groot nieuws geweest op het ziekenhuis omdat ik die serie van hartaanvallen had overleefd. Even later kwam ook de ambulance eraan en 26 dagen nadat ik daar voor het eerst van mijn leven in had gelegen, volgde alweer de tweede keer. Dit keer was het wel wat rustiger, want nu was ik bij bewustzijn. Er was iets mis, dat was mij wel duidelijk. Dit konden niet alleen de gevolgen van de bètablokkers zijn. Dat bleek ook wel in het ziekenhuis. Na enkele onderzoeken was duidelijk dat ik al een paar dagen aan het leegbloeden was. Er werd een zak bloed op mij aan gesloten en even later volgde een tweede. Ik weet nu wel dat ik bloedgroep A+ heb, dus het is niet helemaal voor niets geweest.

Er kwam nog een verpleegster op mij af die mij nog herkende van 1 januari. Zij vond het bijzonder om mij levend te zien. Ze vertelde dat ze, toen ik werd binnengebracht die dag, mijn portemonnee had doorzocht om achter mijn naam te komen en had het over de seizoenkaart van Hearts die ze toen zag. Pas rond een uur of zeven in de ochtend mocht ik naar een afdeling toe. Remco, die de hele tijd bij mij was, kon toen eindelijk naar huis. Ik merkte dat het bloed effect begon te hebben. Ik voelde weer wat kracht terugkomen. Probleem was alleen dat de bron van het bloedverlies moest worden aangepakt. Het sterke vermoeden was dat er iets in mijn maag kapot was gegaan door de combinatie van extra zuur vanwege de hartaanval en de bloedverdunners.

De afgelopen maand staat in het teken van vele pijnen. De hartaanval zelfs, het katheter, de naald die in mijn halsslagader werd gestoken, de vele naalden in mijn arm, de buis in mijn bek en meer van dat soort lekkers. Het leek wel een harde sessie bij meesteres Lucrezia, maar het kon nog erger. De doctoren wilden namelijk mijn maag gaan onderzoeken en herstellen. En dat moest via mijn mond terwijl ik bij bewustzijn was. Ik denk niet dat ik ooit zo in paniek ben geraakt als toen dat ding erin ging. Godverdomme, wat was dat benauwd. Mijn keel doet er nu nog zeer van en spul dat ze hebben gebruikt om het wat soepeler te laten verlopen, liep vanuit mijn mond in mijn oog. Dat ziet daarom nog steeds rood. Als ik ooit in een folterkamer terecht kom en ik heb de keuze om informatie te geven of ze dreigen mij met deze behandeling, dan vertel ik alles wat ze willen weten. Ik kon er ’s nachts ook niet goed door slapen, want ik moest continu denken aan die camera. De nacht erop droomde ik dat ik meespeelde in de derby Bradford Park Avenue v Bradford City en toen wist ik dat het wel wat beter ging.

Sinds gisterenavond ben ik weer thuis. Ik voel mij nog vrij slap en de duizeligheid is nog niet helemaal weg. Mijn hemoglobinewaarde (voor de leken, waaronder ikzelf: hemoglobine is een molecuul in de rode bloedcel dat zuurstof en koolstofdioxide in het bloed transporteert) is nog altijd vrij laag. Hij moet 120 zijn, maar die van mij is 89 nu (was schijnbaar rond de 40 toen ik dat ziekenhuis werd binnengebracht). Vandaar dat ik mij niet al te sterk voel. Het betekent dat ik Alloa Athletic v Hearts van komende zaterdag laat schieten. Die begint pas om 17:30 en om zo’n twee uur daar in de kou te gaan staan (bij Alloa heb je als uitfan een mooie onoverdekte staanplaats), lijkt mij geen goed plan. Jammer, maar het is mij nu toch niet gelukt om alle wedstrijden te bezoeken zoals oorspronkelijk het plan was. Ik hoop nu vooral eerst op krachten te komen voordat ik weer van alles ga doen. Zo is het leven helaas. Maar ik mag zeker niet klagen, want afgelopen zondag stierf mijn nemesis Guus de Jong. Als ik toen ook de pijp was uitgegaan, had ik met hem waarschijnlijk in de rij gestaan voor Petrus. Dat was wel een heel zuur einde geweest van mijn leven.